به نقل از «ایسنا»

اجرای ۷ پروژه ملی راهسازی در زنجان

تاریخ انتشار: ۲۹ شهریور ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۰۵۳۸۱۳

ایسنا/زنجان معاون مهندسی و ساخت اداره‌کل راه‌وشهرسازی زنجان، با اشاره به پروژه محور سه راهی سلطانیه - ابهر به تاکستان، گفت: آسفالت حدود ۱۱ کیلومتر از این محور در دست اجرا است که طبق برنامه چهار بانده می‌شود.

به گزارش ایسنا و به نقل از اداره‌کل راه‌وشهرسازی استان زنجان، اصغر اسماعیلی از اجرای هفت پروژه ملی در بخش راه، توسط این اداره‌کل خبر داد و اظهار کرد: پروژه‌های محور زنجان به بیجار، محور سلطانیه - قیدار و کبودرآهنگ، پروژه محور سه‌راهی سلطانیه - ابهر به تاکستان، محور «سه‌راهی طارم به منجیل، محور زنجان - شفت و ملاسرا در شهرستان طارم، محور درام به کلور در شهرستان طارم و پروژه بعدی محور تبدیل راه فرعی به اصلی محور قیدار به ابهر، از جمله پروژه‌های در دست اقدام این اداره است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی با بیان اینکه در سال گذشته محور زنجان تا زرین‌آباد در راستای اجرای پروژه زنجان به بیجار چهار خطه شد و به مرحله بهره‌برداری رسید، تصریح کرد: ادامه مسیر در قالب قطعه ۳ در دست پیمانکار است و حدود ۱۵.۵ کیلومتر طول این قطعه بوده که توسط پیمانکار در حال اجرا است.

معاون مهندسی و ساخت اداره‌کل راه‌وشهرسازی زنجان، افزود: برای سال مالی ۱۴۰۱ حدود ۵ یا ۶ کیلومتر از ۱۵.۵ کیلومتر در برنامه آسفالت‌ریزی است و تا چند ماه آینده لایه‌ها برای آسفالت آماده می‌شود و تا خردادماه سال آینده آسفالت به طول ۵ کیلومتر به اتمام خواهد رسید و به مرحله بهره‌برداری می‌رسد.

اسماعیلی به پروژه محور سلطانیه - قیدار و کبودرآهنگ اشاره کرد و ادامه داد: کل این محور ۱۰۸ کیلومتر است که از این مقدار حدود ۱۰۳ کیلومتر در دست اجرا است و حدود ۱۸ کیلومتر از این محور کنارگذر و ۱۲ کیلومتر از قطعه ۴ این محور در سالهای ۹۹ و ۱۴۰۰ آسفالت شده و به بهره‌برداری رسیده است.

وی تصریح کرد: نزدیک ۳۰ کیلومتر از پروژه محور سلطانیه - قیدار و کبودرآهنگ آسفالت شده و استفاده می‌شود و سایر قطعات این پروژه فعال است و آسفالت قطعه دو این محور در حدود ۳۲ کیلومتر از برنامه‌های سالجاری است که از این میزان حدود ۱۲ کیلومتر را برای سال جاری به مرحله آسفالت خواهیم رساند و تا پایان امسال در حال انجام است.

معاون مهندسی و ساخت اداره‌کل راه‌وشهرسازی زنجان، متذکر شد: حدود ۶ کیلومتر از سمت سلطانیه و ۶ کیلومتر از سمت قیدار در مجموع به طول ۱۲ کیلومتر از این محور قبل از پایان فصل کاری امسال آسفالت شده و به بهره‌برداری می‌رسد و از ۳۲ کیلومتر هم حدود ۲۰ کیلومتر برنامه سال آینده است و قطعه دو محور سلطانیه و قیدار را تکمیل و تحویل می‌دهیم و برنامه زمان‌بندی ما این است تا پایان شهریورماه سال آینده از سلطانیه تا قیدار چهار بانده شود.

اسماعیلی افزود: در بدترین حالت به علت شرایط جوی ممکن است کمی از برنامه عقب بیافتیم و پایان سال کاری ۱۴۰۲ در مهرماه یا آبان‌ماه محور از سلطانیه تا قیدار چهار بانده خواهد شد.

وی، با بیان اینکه کمربندی قیدار طی سال‌های گذشته چهار بانده شده است، گفت: این پروژه در نهایت از سلطانیه تا خروجی قیدار سال آینده کامل می‌شود و بعد از قیدار هم قطعه ۴ است که حدود ۱۲ کیلومتر به بهره‌برداری رسیده و ادامه مسیر، دوباره برای امسال ۱۲ کیلومتر از قطعه ۲ و ۵ کیلومتر از قطعه ۴ نیز برای سال مالی امسال برنامه کاری برای آسفالت است.

معاون مهندسی و ساخت اداره کل راه‌وشهرسازی زنجان، گفت: همچنین یک قطعه هم در محور سلطانیه، قیدار و کبودرآهنگ داریم قطعه ۵ است که از ابتدای امسال پیمان‌سپاری شده و فعال است و تازه شروع شده و طول این محور ۳۰ کیلومتر است و امیدواریم نسبت به شرایطی که در قطعات دیگر محور داریم این پروژه هم در بخش اجرا پیشروی خوبی داشته باشد.

اسماعیلی همچنین به پروژه محور سه راهی سلطانیه - ابهر به تاکستان اشاره کرد و افزود: آسفالت حدود ۱۱ کیلومتر از این محور طی سال‌جاری در دست اجرا است و سعی ما بر این است قبل از پایان سال، آسفالت تمام شود و به صورت چهار بانده استفاده خواهد شد.

وی گفت: تکمیل پروژه محور سه‌راهی سلطانیه - ابهر به تاکستان، فرصت مناسبی برای ایجاد مسیر ایمن برای شهروندان خواهد بود تا بتوانند از محور زنجان تا سه‌راهی سلطانیه به صورت چهار بانده استفاده کنند.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: استانی اقتصادی زنجان پروژه راهسازی ابهر سلطانيه کیلومتر از این محور قیدار و کبودرآهنگ ابهر به تاکستان محور سلطانیه بهره برداری چهار بانده ۱۲ کیلومتر محور زنجان سال آینده ۵ کیلومتر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۰۵۳۸۱۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

کیفیت و بی‌توجهی: دست اندازی در جاده پیشرفت راهسازی ایران

سال ۱۸۵۲ بود که بشر برای نخستین‌بار در خیابان‌های شهر پاریس آسفالت ریخت. از آن به بعد، این فناوری نفتی محبوب‌تر شد و با رشد صنعت خودرو، ضرورت پیدا کرد. کشوری در جهان نیست که خیابان آسفالت نداشته باشد.

به گزارش پدال، هر بار که از خانه خود بیرون می‌آییم، آسفالت یکی از اولین تصاویری است که آن را می‌بینیم؛ هرچند که کمتر به چشم می‌آید. بنابراین می‌توان با اطمینان گفت که نقشی اساسی در زندگی ما دارند.

متاسفانه با وجود اینکه کشور ما یکی از اصلی‌ترین و بزرگ‌ترین تولیدکنندگان نفت جهان به شمار می‌رود، در فراهم‌آوری آسفالت باکیفیت برای شهروندانش مشکل دارد. پس در این مقاله بر آن شدیم که نگاهی به این مسئله داشته باشیم که اصلا آسفالت خوب چگونه است؟ چه پیش‌نیازهایی برای تولید آن وجود دارد؟ سپس به مشکلات اصلی راهسازی شهری و بین‌شهری نگاهی می‌اندازیم.

در انتها هم به پاسخ شهرداری‌ها به معضل سرعت یعنی دست‌اندازها ادای احترام خواهیم کرد. اما پیش از هر چیزی، شایسته است نگاهی مختصر به نحوه تولید آسفالت داشته باشیم.

آسفالت چگونه تولید می‌شود؟

ابتدا سنگدانه‌های سرد مانند شن و ماسه به خشک‌کن منتقل می‌شوند. سنگ‌دانه‌های خشک‌شده با استفاده از صفحه ارتعاشی در اندازه‌های مختلف دسته‌بندی می‌شوند و به ترکیب قیر و مواد فیلر می‌رسند تا ذخیره‌سازی شوند.

واحد کنترل کیفیت، استاندارد آن‌ها را بررسی می‌کند. در این فرایند از آسفالت بازیافتی هم استفاده می‌شود که میزان آن باید درحد طبیعی باشد وگرنه افزایش آن باعث کاهش کیفیت آسفالت خواهد شد.

چه آسفالتی «خوب» است؟

شاید برای مصرف‌کننده، صاف‌ترین و تیره‌ترین و خط‌کشی‌شده‌ترین شکل آسفالت بهترین آن باشد اما پیش از تبدیل کردن خیابان به پیست مسابقه باید به نکاتی توجه شود.

کیفیت بالای قیر، دانه‌بندی مناسب سنگ‌دانه در مرحله تولید، مقاومت فشاری مناسب و استفاده درست از گیلسونایت، زیرسازی درست، سطح روان آسفالت‌کاری، مقاومت کششی خوب، مقاومت در برابر ترک‌خوردگی و قیمت مناسب از جمله ویژگی‌های اصلی یک آسفالت درخور هستند. با در نظر داشتن این فاکتورها، بهتر می‌توان به خیابان‌ها و جاده‌های داخلی نگاه کرد و آن‌ها را ارزیابی کرد.

چرا آسفالت خوب مهم است؟

نهایتا چه راه خاکی باشد و چه آسفالت، خودروهای ما آن را می‌پیمایند. اما در پذیرش این واقعیت نه‌چندان خوشایند دو فاکتور مهم وجود دارد: نخست آنکه به‌عنوان شهروندان این سرزمین باید بدانیم که لایق خدمات شهری درست و مناسب هستیم.

هرچند این کلیشه در سراسر جهان وجود دارد که «مردم باید حقشان را از مدیران، طلب کنند» اما هیچ‌گاه نباید این مسئله باعث شود تا جایگاه خود را فراموش کنیم. هدف اصلی ایجاد یک سازمان خدمات‌رسانی است نه بهانه‌تراشی!

دوم آنکه بهره‌مندی از آسفالت مناسب می‌تواند تاثیر به‌سزایی روی سلامت خودروهای ما داشته باشد. بخش بزرگی از خودروهای بازار داخلی بی‌کیفیت هستند. شرایط اقتصادی مشتری ایرانی را مجاب کرده تا به پایین‌ترین سطح امکانات مانند سیستم تهویه و بالابر برقی شیشه بسنده کند (هرچند این مورد هم تا چندی پیش به‌عنوان آپشن معرفی می‌شد).

پس اگر خودروی بی‌کیفیت را در خیابان یا جاده بی‌کیفیت قرار دهید، نتیجه آن چیزی جز افزایش استهلاک خودرو، ناراحتی سرنشینان و افزایش دردسرهای سازمان‌ها نیست.

تصور کنید یک خیابان مهم و پرتردد در شهر ۶۰ هزار نفری «الف»، کیفیت مناسبی دارد، به‌اندازه کافی بزرگ است و به‌جای دست‌اندازهای بی‌امان، از خط‌کشی درست و سیستم ترافیکی هوشمندانه استفاده می‌کند و صدالبته مانند سطح کره ماه، مملو از چاله نیست.

تردد خودروها در این مسیرها سروصدای کمتری در کابین ایجاد می‌کند. خط‌کشی‌ها هم می‌توانند به حرکت مردم نظم بیشتری بدهند تا حرکت ترافیک روان‌تر باشد. در نتیجه، آرامش راننده و سرنشینانش بیشتر حفظ می‌شود که خود، روی کیفیت رانندگی و کاهش تصادفات تاثیری مثبتی خواهند گذاشت.

علاوه‌بر آن، شهر ظاهر مرتب‌تری می‌گیرد و سطح رضایت عمومی از زندگی در آنجا افزایش پیدا می‌کند. اگر خیابان‌های شهرهای زیبا یک فاکتور مشترک با یکدیگر داشته باشند، آن آسفالت و خیابان‌کشی مناسب است.

از دید نگارنده، در زمینه زیبایی شهری، پس از آسفالت و ساختمان‌های مرتب، خودروها اهمیت پیدا می‌کنند. من هم دوست دارم با خرید یک دستگاه پورشه ماکان به زیبایی شهرم کمک کنم اما همان‌طور که در مقالات دیگر اشاره کرده‌ام، گاراژ خانه‌ام برای آن جا ندارد!

آیا مشکل خیابان‌ها و جاده‌های ما اینقدر جدی است؟

بی‌شک پاسخ این سوال، یک «بله» به‌وسعت ایران است. پیشتر در مقاله‌ای جداگانه به نبود آینده‌نگری در طراحی شهری اشاره کرده بودیم که می‌توانید آن را از بخش مقالات مرتبط (ابتدای مطلب) مشاهده کنید. کیفیت پایین زیرسازی یکی از اصلی‌ترین معضلات راهسازی ایران است. مسئولان راهداری و شهرداری‌ها به‌گونه‌ای در انجام پروژه‌ها «صرفه‌جویی» می‌کنند که انگار اگر یک پروژه با کیفیت «عالی» به اتمام برسد، آن مسئول را تبعید خواهند کرد.

سازمان‌های ما برای حفظ سرمایه و جبران کمبود بودجه‌هایشان از کیفیت خدمات کم می‌کنند اما دریغ از آنکه همین انتخاب باعث خرج و نگرانی بیشتر برای مردم و خود سازمان مربوطه می‌شود. نمونه آن هم در مناطق مسکونی و جاده‌های بین‌شهری کم نیست.

اگر شما هم یک مسیر را روزانه طی کنید، با چاله‌ها و خرابی‌های آن آشنا می‌شوید. برای اینکه از وضعیت جاده سایر نقاط کشور هم با خبر باشید، کافی است یک‌بار بلیط هواپیما تهیه نکنید و با پژو یا سمندهای زرد خطی از شهر «الف» به «ب» بروید.

کوهی به نام سرعت‌گیر

نمی‌دانم چه کسی، چگونه و در نتیجه چه اتفاقی استفاده از دست‌انداز در خیابان‌ها و به‌ویژه، جاده‌های کشور مناسب و «عقلانی» دانسته است؟ از زمانی که به‌عنوان یک کودک دوچرخه‌سواری یاد گرفتم، با دست‌انداز سر کوچه مواجه شدم.

به یاد دارم که به من می‌گفتند وجود آن‌ها برای کاهش سرعت مردم و موتورسواران ضروری است. تا اینکه با خودرو در جاده‌های شمال کشور، از خراسان‌شمالی تا گیلان، سفر کردم و با دست‌اندازهای بی‌شمار روبه‌رو شدم.

دست‌اندازهایی که اگر با سرعت قانونی جاده از آن‌ها عبور کنید، حتما اتفاقی ناگوار برای شما یا خودروتان رخ خواهد داد. بی‌شک شماری از آن‌ها هم فاقد تابلوی هشدار هستند که خود احتمال عبور نامناسب از روی دست‌انداز را افزایش می‌دهد.

برایم سوال است که چگونه مردم کشورهای دیگر از تاجیکستان گرفته تا ایالات‌متحده به اندازه ما به دست‌انداز نیاز ندارند؟ یعنی ما موتورهای بیشتری داریم؟ با توجه به جمعیت کشور آمریکا این مورد بعید است. آیا خودروهایمان سریع‌تر هستند؟ گمان نمی‌کنم چون حتی مردم تاجیکستان هم به انواع مرسدس‌بنز و بنتلی دسترسی دارند پس قطعا سریع‌تر نیستیم.

آیا رانندگی پرخاشگرانه‌ای داریم؟ پس چرا مسئولان توانمندتری برای «مدیریت درست» رفتارهای ترافیکی روی کار نمی‌آیند؟ دوست دارم این مطلب را با همان سوالی که آغاز کردم خاتمه دهم: چرا کشور نفت‌خیز ایران، همچنان از مسیرهای بی‌کیفیت رنج می‌برد؟ چرا از دست سرعت‌گیرها راحت نمی‌شویم؟

کانال عصر ایران در تلگرام